چه چیز مبهمی است این تاریکی . تاریکی که حتی یک نور کوچک را نمی تواند در درون خود جای دهد . چنین است دلم. تاریک تاریک. پر از غم و اندوه و قصه. ابرهای سیاهی

که جلوی تابیدن خورشید را گرفته اند و هرگز قصد باریدن را ندارند . آه که دیگر خسته شده ام از این همه انتظار . خسته شدم از این همه قصه و غم . غم و قصه ای که هر برگهای آن ورق می خورد باز بر آن افزوده می شود.

به راستی کجاست آن قهرمانی که با خنده هایش ، با محبتش ، با حرفهای گرمش و با آن دل بزرگ و با وفایش سینه ابرهای غم و قصه دلم را از هم بگشاید و نور خورشید را دوباره به من هدیه بدهد. کجاست آن قهرمان من. کجاست آن مهربانم . کجاست.....؟

تا کی در انتظارش بمانم. تا کی در حسرت دیدنش محبتش را در دلم زندانی کنم.

خیلی غمگینم ... خیلی پشیمونم... ای کاش عشقمون پشت پرده ی دوری می موند... ای کاش اون صبح احیا باهات صحبت نمی کردم... ولی تو شادی زندگی رو به من دادی... من با تو ترس رو فراموش کرد... همین که اتاق تنهاییم رو روشن کردی واسه من کافیه...

هرگز منتظر نباش که شبی بشنوی از این دلبستگی های ساده دلبریده ام... یا روسری تو را در آن جامه دان قدیمی جا گذاشته ام... یا به ستاره ی دیگری در آسمان سلام کرده ام....

دوست داشتن. چه واژه خوب و قشنگی . هر وقت این کلمه رو از زبان کسی می شنوم یا کسی این کلمه رو به دیگری بگه نا خداگاه اشک از چشمای من سرازیر میشه.نمیدونم چرا ؟ شاید کسی دوستم نداشته . هیچ کس. واقعا همین طور است که کسی دوستم نداره .خیلی تنهام . دیگه به عبارتی میتونم بگم که دیگه با قصه هام ، با ناله های دلم ،  با اندوه دلم ، با اینکه هوای دلم بارونی میشه دیگه عادت گردم و با تاریکی خو گرفتم. فکر کنم که دیگه روشنایی رو هیچ وقت نمیبینم. هیچ وقت آره واژه محال رو بهش ازافه کنم شاید دلت بیشتر برام بسوزه.

چی بگم. از دلم. تو که داری این مطلب رو می خونی تا حالا هیچ فکر کردی من چرا تنهام؟ چرا هیچکی دوستم نداره؟ چرا همیشه عاشقی تنها موندم. چرا؟ چون به این موضوع عمیق نمینگری که وقتی کسی رو ببینی که کس دیگه ای اینقدر دوستش داره . همیشه باهاشه. دوستش داره . حاضره براش بمیره چون واقعا اینقدر با هم خو گرفتن ، اینقدر محبتش تو دلش جونه زده که محاله از هم دیگه جدا بشن. تو وقتی این صحنه رو ببینی یا بشنوی چی میشی. واقعا تا حالا این موضوع برای تو پیش اومده.

نه نمیتونی درک کنی من چی میگم. حرف دلم چیه. ون کسی میتوهه رمز این دلمو کشف کنه که بدونه درد اصلی من از نظر عاشقی چیه. (فکرتون به جای دیگه نره؟)

در آخر از دوستانی که از من خواستند که در آخر نوشته های خودم چند بیت شعر بیارم هم تشکر می کنم و بهشون میگم چشم .

موندن و بودن با تو نه دیگه تکرار نمیشه دنیا رو هم اگه بدی دلم از تو صاف نمیشه

تو برو از این به بعد تنهایی باورم میشه نه دیگه دوستت دارم محاله باورم بشه

حیف که قلبم که روزی به تو دادم امانت چشمای بارونی من به تو کرده بودش عادت

به خدا جهنمم جایی واسه تو نداره حیف آتیش که بخواد رو سر تو بباره

حرف من همینه که برو پی کار خودت هر چی درد و غم و قصه است همگی ماله خودت

راز دلم رو با تو میتونم در میون بزارم.رازی که مدت هاست در دلم مخفی مانده و با آن مانند پروانه ای که به دور شمعی که آب می شود می سوزد در دلم پنهان کردم.

که چقدر تو رو دوست دارم. چه چقدر دوستت دارم ای کسی که با من هستی. ای کسی که با ناله دلم اشک غم تو از گونه های پر مهرت مانند چشمه ای جوشان از محبت دلت نسبت به من سرازیر می شود.ای کسی که با کوچک ترین ناراحتی من اندوهگین می شوی. ای کسی که با شکستن دلم پرستار قلب من می شود و با سخنانت مرهمی برای بهتر شدن قلب من هستی.

دوستت دارم.دوستت دارم و باز هم دوستت دارم.نمی توان بگو یم چقدر اما من یه چیز می توانم در باره محبت خودم نسبت به تو ابراز کنم. به اندازه قطره های بارونی که تو در دستانت گرفتی تو منو دوست داری.و به اندازه قطره های بارانی که نگرفتی من دوستتت دارم.دوستت دارم و.....

چه کنم.چی کار کنم. به کجا سر بزارم.خیلی خستم. خیلی ناراحتم. خیلی اندوهگینم.خیلی افسرده ام.خیلی زیاد.وقتهایی که به بیرون از دل خود می روم و با خودم در خلوت دلم راز و نیاز می کنم دستان عشق و معشوقی را تصور می کنم که چقدر همدیگر رو دوست دارند. دست در دست هم. پا به پای هم. آغوش در آغوش هم. در اینجا آلمی از غم بر من نازل می شود.

باری از غم و قصه و افسردگی و ماتم و اندوه و شکستن دلم. کیست که دوستم داشته باشد. گاه با خود زمزمه می کنم که عشق چیست که خود را به خاطرش به هلاکت رسانده ام گاه می گویم نه این عشق است که دل من رو قلب من رو سینه من رو پر از محبت قلبش فرا می گیره و کسی در این دنیا هست که به یاد دل شکسته ام باشه.

دلم گرفته .نمی دونم چطور می توانم از چنگال این غم رهایی یابم.چه طور می توانم از زنجیرهاییکه به قلبم از غم و اندوه و نا امیدی افکنده شده رها شوم .خیلی تنهام.تنهای تنها.دوست دارم (چه کسی را) خاطرخواهم(چه کسی را) فدای او(چه کسی را) آه از گفتن این جمله (چه کسی را ) من چه کسی را دوست دارم.من چه کسی را لیلی خود می دانم.

من چه کسی را..... . آه از این دل .

محبت را در کجا میتوانم جستجو کنم.محبتی که دوست دارم دست نوازشش را بر سرم بکشد و بگوید دوستت دارم.آه از این کلمه دوستت دارم.چه واژه زیبایی است.واژه ای که دل همه را شیفته خود کرده.دوستت دارم و به راستی که چنین است.ای محبت ای محبتی که در دل همه خود را جای داده ای و هرگز از آنجا خارج نخواهی شد.ای محبتی که مرا تنها گذاشته ای و مرا در تنهایی غم های شکسته ام یاری نمی کنی.در این دنیای به این بزرگی و عظمت سهم من از محبت چقدر است؟ آیا من از این محبت سهمی خواهم داشت.آیا دست نوازش یار را که بر سرم کشیده می شئود و با لحن دلنگیزش که دل هر قاصدکی را به زنج می آورد را می توانم بشنوم.آه .آه از از دست این دل.دلی که گر نبود محبتی نبود.دلی که گر نیود عشقی نبود. دلی که گر نبود دوستت دارمی هم نبود. پس بیایم با نزدیکی به دل و محبت شعلخه عشق دلمان را افزون تر کنیم.

وقت وقت غروب آفتاب است.در چنین وقتهایی آنچنان دلم پر از قصه و اندوه می شود که دلم پر میشه از ابرهای سیاه غم من که هوس باریدن می کنند.اما دریغ از یک قطره.درحسرت یک دانه اشکی که از چشمانم سرازیر شود.نمی دانم چه بکنم.نمی دانم به چه وسیله ای غم و تنهایی های خودم رو از دلم بیرون کنم.اینقدر دلم می خواهد در یک گوشه آرام و ساکت همراهی داشته باشم.همراهی که بتوان بر شانه های پر محبتش تکیه زنم و از قصه های دلم برای او صحبت کنم. خیلی دلم می خواهد هنگامی که از من درباره دوست داشتن و محبت سوال کند جواب او را به این شکل دهم:عشق داستان دو قلب است،دو همراه،دو همراز،دو مونس،دو عاشق،دو کبوتری که آشیانه زندگی خود را با محبتشان می سازند.چقدر شاعرانه،اینقدر که آدم دیگر تنها نمی ماند.خیلی دوست دارم زمانی که دلم همدم من به گفتگو و صحبت با من درباره عشق و محبت سخن بگوید.و من به او بگویم که چقدر دوستش دارم.و به او بگو یم که تا ابد درکنارش می مانم و بگو یم که خیلی دوستت دارم ای یار و یاور دل شکسته و تنهایم.دوستت دارم .