دراین روزگار بی وفا تنهایم گذاشته اند. آه. چه کنم در این تنهایی. چه کنم با این همه درد و غم . چه کنم با این همه غصه. در این تنهاایم چگونه قصه دوست داشتن را بتوانم بخوانم.

تنهایی که مرا به مانند درختی بی برگ تبدیل کرده است. درختی که فقط با آمدن بهار دوباره شکوفا خواهد شد. دوباره جان میگیرد. پرنده ها بر بالای شاخه هایش اشیانه خود را می شازند.بر روی شاخه هایش شگوفه های بهاری سفید که پیام آور بهار است گنجیده می شود.

آه. ؟آیا من هم می توانم مانند این درخت از این تنهایی که مدتهاست در درونم ریشه زده با محبت ..... ریشه این تنهایی را خشک کنم؟

آیا می توانم دیگر تنها نباشم.آیا دیگر مرا تنها نمی گزارند.آیا دیگر غم به سراغم نمی آید. آیا قصه دیگر دره قلبم را نمی زند؟

همه اینها به شما بر میگردد. بله تعجب نکنید شما . شما با نظراتتان تعیین میکنید که من تنها می مانم یا نه؟

کیست که در این شب تاریک مرا یاری دهد

کیست که در این آسمان پر ستاره ستاره دلم باشد.

کیست که دراین شب تاریک چراغ راهم باشد

کیست که در این سرای بی کسی همدمه دلم باشد

به راستی چه کسی می تواند محبتش را به من ابراز کند؟ کیست که بتواند تا همیشه مهتاب دلم باشد.مهتابی که با نور خود تاریکی را بر من ببندد و جاده روشنایی را نشانم بدهد؟ به راستی چه کسی می تواند.؟!؟!؟!؟!؟!

آیا من به او دست خواهم یافت.؟ آیا او هم به من دست خواهد یافت.؟

آیا می تواند.؟ می تواند.!؟ می تواند محبتش را بر من دریغ نکند.کار دشواریست. آیا او می تواند. آیا واقعا می تواند دوستم داشته باشد.

آیا می توان آن را دوست داشته باشم.فقط یک چیز می تواند این راه را برای طی کردن آسان کند؟ انتظار! انتظار همه محالها و آرزوها را به واقعیت مینشاند.فقط انتظار!!!!!